از جنس خاک

🔹#او_را.... (۱۰۷)

"هدف"

به هدفی فکر کردم که چند وقتی بود داشتم برای رسیدن بهش تلاش میکردم. به آرامشی که کم کم داشت خودش رو بهم نشون میداد و به استعدادهایی که تازگی متوجه داشتنشون شده بودم !

به اینکه حداقل مثل قبلاً الکی دور خودم نمیپیچم و با چشم بازتری زندگی میکنم .

به اینکه کم کم داره باورم میشه انسانم و قرار نیست هرطور که دلم میخواد زندگی کنم و انتظار موفقیت هم داشته باشم!

هرچند که گاهی یادم میرفت و تو عمل ، خراب میکردم .

و هرچند که هنوزم اون چیزی که باید میشدم ، نشده بودم !

اون شب دوباره دفترچه ای که از فهمیده های جدیدم پر کرده بودم رو ورق زدم و کتابی رو هم که در حال مطالعش بودم ، به اتمام رسوندم .

🔹#او_را.... (۱۰۶)

اتفاقاتی که افتاده بود رو مرور کردیم و من غش غش و زهرا خیلی آروم و درحالیکه سعی داشت من رو هم آروم کنه ، میخندیدیم .

خیلی برام جالب بود که جوری رفتار میکردن که انگار نه انگار با هم فرقی داریم .

اینقدر حواسم پرت خوشی های اون چندساعت بود که تا وقتی دوباره تو فشار عجیب داخل واگن قرار نگرفته بودم ، نفهمیدم که باز برگشتم تو مترو !

- این چه کاری بود آخه؟! خب با تاکسی میرفتیم دیگه! 😕

- وای این دوباره شروع کرد! ترنم نمیدونی وقتی لب هات روی همه چقدر خوشگل تر به نظر میای! 😉

خندیدم و تو همون شلوغی با کیفم کوبیدم تو سر زهرا که باعث شد خانوم سن بالایی که کنارم بود و از تکون های من احتمالاً داشت له میشد ، اعتراض کنه! 😅

🔹#او_را.... (۱۰۵)

یکی دیگشون گفت

- آره عالیه. منم یه پیشنهاد دارم. میتونیم روزهای جلسات ورودی های جدید رو از بچه های قدیمی جدا کنیم. اینجوری قدم به قدم میرن بالا.

دختری که کنار من نشسته بود با صدای نازک و قشنگی گفت

- نه به نظر من باهم باشن بهتره. بچه های قدیمی روشون تاثیر میذارن برای رشد بهتر.

نظرات مخالف و موافق پشت سر هم گفته میشد. من که چیزی از ماجرا نمیدونستم و مثل خنگ ها سرم رو بینشون میچرخوندم ، خودم رو مشغول محیط اطراف کردم .

بلند شدم تا دور سالن یه چرخی بزنم. البته جذابی اون محیط ، من رو به این کار وادار میکرد.

🔹#او_را... (۱۰۴)

فکرهای چنددقیقه پیشم باعث شده بود دپرس و بی حوصله بشم. زهرا هم که اینو از چهرم خونده بود، خیلی به پر و پام نپیچید. کلافه و ناراحت به دنبالش راه افتاده بودم و سعی میکردم سرم رو پایین بگیرم که کسی قیافم رو نبینه !

خودمم میدونستم حتی بدون آرایش خوشگلم ، اما اون لحظه شدیداً اعتماد به نفسم پایین رفته بود ...

بعد از چند دقیقه وارد یه حیاط پر درخت بزرگ شدیم. انتهای حیاط ، یه راهرو بود که با راهنمایی زهرا به همون سمت رفتیم. کلی کفش بیرون راهرو بود و سر و صدا از داخل میومد. سردر راهرو یه پرچم نصب شده بود با جمله ی "به هیئت منتظران موعود خوش آمدید."

با همون جمله وارفتم ! 😕

- زهرا؟ منو آوردی هیئت؟! 😶

🔹#او_را.... (۱۰۳)

برای حاضر شدن ، به اتاق زهرا برگشتیم .

آماده شدم و رو تختش نشستم و حاضر شدنش رو نگاه میکردم و خوشگلی لباس های خونگیش رو با سادگی لباس های بیرونش مقایسه میکردم.

هرچند که در عین سادگی ، خیلی تمیز و شیک و مرتب بود...

از مامانش خداحافظی کردیم و بیرون اومدیم. زهرا بدون توجه به ماشین هردومون که توی پارکینگ بودن ، به طرف در رفت.

- عه! کجا میری؟؟ ماشینا تو پارکینگنا! 😳

دستم رو گرفت واز در بیرون برد.

- میدونم. مگه قراره آدم همه جا با ماشین بره؟

با تعجب ، سرجام میخ شدم و غر زدم :

- وا! میخوای پیاده بری؟ 😕

دوباره دستم رو گرفت و کشید

- مگه من گفتم پیاده بریم؟ 😒

🔹#او_را .... (۱۰۲)

دستم رو زدم زیر چونم و سعی کردم با یادآوری نوشته های سجاد ، دلم رو آروم کنم. اما فایده ای نداشت...!

میدونستم با وجود این همه تمرین ، بازم یه جای کارم لنگ میزنه و حتی شاید میدونستم کجاش! اما نمیخواستم به این راحتی تسلیم همه ی عقاید سجاد بشم !

با صدای زهرا به خودم اومدم .

- ترنم چرا نمیخوری؟ نکنه از این غذا خوشت نمیاد؟!

- نه! نه! ببخشید. حواسم نبود. میخورم. ممنون.

حال و هوای خونه ی زهرا ، برام خیلی آشنا بود...

من حتی تو خونه ی خودم هم این آرامش و راحتی رو نداشتم و این دومین جایی بود که احساس میکردم میشه توش زندگی کرد! با این فکر ، غم عجیبی به دلم هجوم آورد.

غم کسی که هیچوقت نفهمیدم چرا اینقدر ناگهانی من رو گذاشت و برای همیشه رفت !

🔹#او_را.... (۱۰۱)

دیوارهای صورتی اتاقش ، به همراه پرده ی سفید و یاسی و سرویس خواب سفیدش حسابی من رو به وجد آورد 😍

با ذوق دور اتاقش چرخی زدم و خوش سلیقگیش رو تحسین کردم .

بعد انگار که چیزی یادم افتاده باشه به زهرا نگاه کردم .

- راستی!! تو چرا اینقدر سن مامانت کمه؟ خیلی جوون به نظر میرسید!

- آره سنش کمه. زود ازدواج کرده.

- عه! چرا؟

-خب از نظر مامان من ، ازدواج یک وظیفست که بهتره هرچه سریعتر انجام بشه.

- وا! چه وظیفه ای؟

🔹#او_را ... (۱۰۰)

با چشم هایی که همچنان تعجب ازشون میبارید ، بدرقش کردم که صدای خنده ی زهرا ، رشته ی افکارم رو پاره کرد.

- چرا این شکلی شدی ترنم؟؟

- زهرا واقعا این خانوم مامانت بود؟؟

- آره خب. مگه چشه؟!

سرم رو خاروندم و تازه یادم افتاد که هنوز باکس گل رو به زهرا ندادم !!

- عه راستی! اینقدر حواسم پرت شد که یادم رفت اینو بهت بدم. بفرما عزیزم. تقدیم به دوست جدید و بامعرفتم.

- وای ممنونم ترنم. چرا زحمت کشیدی؟

جعبه رو از دستم گرفت و با ذوق نگاهش کرد و با بوس محکمی دوباره ازم تشکر کرد.

- راستی نگفتی چرا اینقدر تعجب کردی؟!