از جنس خاک

از حضور زری خانم معذب بود
اما چون طبقه پایین را رنگ می کردند
چند روزی مهمان خانه پسرش شده بود گویا
هرچند او هم بی خبر و سرزده آمده بود پیش ترانه
خانه خودش و تنهایی را ترجیح می داد
مخصوصا حالا که خواهرش هم اینجا نبود ...

+ نه حاج خانوم، چیزی نشده

سعی کرد لبخندی تصنعی بزند
اما لب هایش کش نمی‌آمدند!

- رنگ به رو نداری؛ چیزی می خوری بیارم؟
+ نه، ممنونم هیچی...
- خلاصه که منم مثل مادرت. تعارف نکنی عزیزم

با یادآوری خانم‌جان و نبودش‌
غصه عالم تلنبار شد روی قلبش
دوباره اشک به چشمش‌ نشست
هیچ چیز از دید مادرها دور نمی‌ماند انگار

+ یه وقتایی از همیشه بیشتر نبود خانم‌جان رو حس می کنم
انگار بعضی‌ دردا و صحبتا فقط‌ مادر دختریه

زری خانم مهربانانه لبخند زد ،دستش را گرفت و گفت:
- حق داری. خدا رحمتش کنه، زن نازنینی بود.

بعد هم سری تکان داد و بلند شد

- اما تا بوده همین بوده!
دو دقیقه از این غذا غافل بشم ته گرفته...
تازگیا حواس پرت شدم
نگاه به قیافه ی زهوار در رفته ی این قابلمه نکن مادر
من جونم به همین دیگچه های مسی و قدیمیه
هرچی هم بگن تفلن اله و بله و خوبه بازم قبولشون ندارم که ندارم

هنوز داشت صحبت می‌کرد
که ناغافل در مسی از دست لرزانش سر خورد
و با سر و صدا پرت شد روی سرامیک های دو رنگ آشپزخانه...


همه جای آشپزخانه را بخار گرفته بود...
رشته های نیمه پخت ماکارانی
دور تا دور گاز و روی زمین و سینک پخش شده بودند
و او درست وسط آشپزخانه ایستاده بود و مثل بیدهای باد زده می‌لرزید.