- AMIR 181
- سه شنبه ۸ آبان ۹۷
- ۲۲:۲۵
🔹#او_را... (۱۱۹)
صبح همین که چشمام رو باز کردم ، دلشوره به دلم چنگ انداخت !
دانشگاه! چادر! من! ترنم!
احساس میکردم پاهام سِر شده و اصلاً جون بلند شدن از تخت رو ندارم. به هر زوری بود بلند شدم و لباس هام رو پوشیدم.
اینقدر برام انجام این کار سخت بود که سعی کردم خودم رو به حواس پرتی بزنم که چادرم جا بمونه!!
از اتاق زدم بیرون و پله ها رو دو تا یکی پایین رفتم اما احساس عذاب وجدان گلوم رو گرفته بود!
"خجالت نمیکشی؟؟
بی عرضه! 😒
یعنی تو یه ذره عزت نفس نداری که اجازه میدی نظر بقیه رو رفتارات اثر بذاره؟؟
اونا کی هستن که تو بخوای به دلخواه اونا بگردی؟"
دور زدم که برگردم بالا اما بابا پشت سرم ظاهر شد. ترسیدم و یه پله عقب رفتم!
- مگه جن دیدی؟؟
- سلام بابا. نه ببخشید. خب یدفعه دیدمتون!!
- کجا میری؟ مگه کلاس نداری؟
- چرا ، یه چیزی جا گذاشتم تو اتاقم!
برگشتم و چادر رو از کشوی تخت برداشتم و گذاشتم تو کوله پشتیم و رفتم .
تو راه، انواع و اقسام برخوردهایی که ممکن بود ببینم، از مغزم میگذشت! سعی میکردم با تکون دادن سرم، فکرهای مزاحم رو دور کنم و به انسان بودنم فکر کنم!
جلوی دانشگاه، یه نفس عمیق کشیدم. فکرم رفت سمت آقایی که دیروز ازش کمک خواسته بودم!
فقط یادم بود که عموی امام زمان بود!
همون آقایی که به اندازه چندتا جمله راجع بهش شنیده بودم .
چشمام رو بستم و سعی کردم صادقانه صحبت کنم!
" من خیلی شما رو نمیشناسم، اما شنیدم که باید از شما کمک بگیرم .
من تازه دارم با خدا آشتی میکنم. خیلی کارها رو دارم برای اولین بار انجام میدم. مثل همین کار...
واسه همین خیلی دل و جرأتش رو ندارم. میدونم تا ببینن منو ، شروع میکنن به مسخره کردن !
میدونم راه سختی جلومه ...
تا امروز هرجور دلم خواسته گشته، اما دیگه قرار نیست به این دل گوش بدم.
من ضعیفم، کمکم کنید.
واقعاً سختمه. اما انجامش میدم، به شرطی که کمکم کنید
امامِ...امام زمان! "
چشمام رو باز کردم و بدون معطلی از ماشین پیاده شدم .
چادر رو سرم انداختم و بدون اینکه اطرافم رو نگاه کنم، کیف رو برداشتم و بسم اللّه گفتم و رفتم سمت دانشکده.
سرم رو انداختم پایین تا نگاهم به کسی نیفته، اما از لحظه ای که وارد دانشکده شدم، کم کم نگاه ها رو روی خودم احساس کردم .
پام رو که توی کلاس گذاشتم صدای جیغ دخترها و خنده ی تمسخر آمیز پسرها رفت بالا !
- اینو نگاااا!
- وای اینم جوگیر شد! 😏
- از همون دیروز مشخص بود مخش عیب کرده! 😂
- ترنم این چه وضعشه!
- وای اینجا هم کلاغ اومد!! 😁
- قیافه رو!!
- دوست پسرت گفته چادر سر کنی؟
و.....
احساس میکردم صورتم قرمز شده !
خیلی بهم برخورده بود. تو دلم گفتم
"عمراً اگه کم بیارم!"
سرم رو بالا گرفتم و با جدیت همه رو نگاه کردم !
- اتفاقی افتاده؟
یکی از دوستام نالید
- ترنم اون چیه روی سرت؟ 😕
- نمیدونی چیه؟ بهش میگن چادر! 😐
- میدونم ولی آخه تو اهل این امل بازیا نبودی!!
- اتفاقاً من امل بودم، ولی تازگیا دارم انسان میشم. امل کسیه که به میل دیگران میگرده، هر روز یه رنگ ،هر روز یه شکل ،هر روز لخت‌تر !
یکیشون با اخم بلند شد
- منظورت چیه؟؟ 😒
یعنی الان یعنی ما انسان نیستیم؟؟
- با کسی کاری ندارم. خودم رو گفتم 😊
منم دلم میخواد تو چشم باشم، اما بیشتر از اون دلم میخواد انسان باشم. انسان یعنی کسی که تابع عقله، نه بنده ی هوس.
انسانیت یعنی داشتن عزت نفس، نه که بخاطر دیده شدن، خودت رو به هرشکلی دربیاری!
آرامش عجیبی تو قلبم احساس میکردم.
هرچند هنوزم متوجه مسخره کردناشون میشدم، اما دیگه حساسیت نشون ندادم.بی محلیم رو که دیدن،کم کم خودشون رو جمع کردن.
دم ظهر هم برخلاف روزای گذشته که یواشکی و موقع خلوتی میرفتم نمازخونه،با خیال راحت رفتم برای نماز جماعت.
بعد از کلاس،وقتی سوار ماشین شدم احساس میکردم مثل یه پر ،سبک شدم!!
باورم نمیشد تونسته باشم مقاومت کنم!
خیلی حالم خوب بود. از آینه ی ماشین به خودم نگاه کردم. قیافه ی جدیدم، برام جالب بود!
آروم تو خیابونا رانندگی میکردم و به حس خوبم فکرمیکردم. به این که این حس رو برای بار اول بود که تجربه میکردم.
اما هنوزم یه چیزی به دلم چنگ میزد. یه چیزی شبیه ترس!
شبیه نتونستن!
شبیه شک!
وسط اینهمه احساس متضاد ، یه حال عجیب دلتنگی هم قلبم رو فشار میداد ؛ که اتفاقاً زورش از همه بیشتر بود! 😔
به خودم که اومدم، سر کوچشون بودم و به یاد اون شب بارونی ای که برای اولین بار اینجا پا گذاشتم، میباریدم... 😢
و روزی که بخاطر حجاب من کتک خورد و حالا من با حجاب برگشته بودم 😞
شاید هم یه گوشه ای قایم شده بود تا ببینه حرف هاش با دلم چیکار میکنه و بعد خودش رو نشون بده!
سرم رو چرخوندم اما باز هم نبود...
صدای بی موقع زنگ گوشی، از خیالات شیرین بیرونم کشید .
"محدثه افشاری"
