از جنس خاک

🔹 #او_را ... (۸۷)

کم کم هوا داشت روشن میشد !

اما هنوز داشتم میخوندم .

اونقدر مغزم پر از سوال بود که هرچی میخوندم ، کم بود !!

آرزوهایی که هیچوقت بهشون نرسیده بودم 😢

چیزایی که دوست داشتم اما نداشتم

شرایطی که من رو تو فشار قرار بده تا رشد کنم و بزرگ بشم

برنامه ریزی هایی که به هم میخورد

و خلاصه تلخی دنیا ...

این همون واقعیتی بود که اون شب راجع بهش تو اون جلسه ، شنیده بودم !

همون واقعیتی که اگر بپذیری ، افسرده نمیشی !!

ناخودآگاه مغزم شروع به مقایسه کرد !

مقایسه ی این حرف‌ها با حرف‌های مرجان !

قبول رنج ، تلاش ، رسیدن به لذت و آرامش دائمی ؛

فرار از رنج ، قبول پوچی ، رسیدن به لذت و آرامش چند ساعته !!

حرف‌های هردوشون منطقی به نظر میومد

اما حرف مرجان حالم رو بد میکرد !

یاد روزایی افتادم که همه جوره میخواستم از منطقی که مرجان به کار برده بود ، فرار کنم

و آخرش با حقارت تسلیم شدم و زندگیم از قبل هم تلخ‌تر شد !!

نفسمو دادم بیرون

می‌ارزید یه بارم حرف های اون رو که خودش غرق تو آرامش بود ، قبول کنم

حداقل یه مدت امتحانی !

خودکارم رو برداشتم و آخر صفحه نوشتم : قبول!! 💯

نور خورشید خودش رو از لابه لای پرده ، به اتاقم رسوند

خواب کم کم داشت میومد سراغم .

رو تختم خزیدم و طبق عادت بالشم رو بغل کردم ... 😴

دم ظهر بود که چشمام رو باز کردم

از گرسنگی شکمم رو گرفتم و رفتم بیرون .

از بوی قشنگی که تو خونه پیچیده بود فهمیدم که شهناز خانوم اومده !

هروقت که میومد لااقل سه چهار مدل غذای سنتی درست میکرد و میذاشت تو یخچال 😋

شهناز خانوم تنها کسی بود که بابا بهش اعتماد داشت و اجازه میداد برای تمیز کردن خونه بیاد .

بعد از خوردن سوپ خوشمزه ای که بوش خونه رو برداشته بود ، به اتاقم برگشتم .

سه شنبه بود

دلم میخواست یک بار دیگه هم به اون جلسه برم.

فضای دلنشینی داشت ...❣

البته باید خیلی زود برمیگشتم که دوباره مجبور نشم تهدیدهای بابا رو بشنوم ! 😒

چند ساعتی وقت داشتم . نشستم پشت میز و دفترچه رو باز کردم 📖

"محدثه افشاری"